31-07-2014 18:30
Crepe en Suzette,... waar te beginnen? Hun verhaal start in het dodingsstation, beiden zaten ze tegen de muur gedrukt van angst, broer en zus die bij elkaar troost zochten. De geur van dood en de harde handen die hun in die kille kooi hebben gegooid maakten hun niet geruster. De mensen van ACE kwamen toe en zagen deze 2 hondjes, niet het type schoothondje dat iedereen zou willen. Na even tijd door te brengen in de kooi kwamen ze stilletjesaan op de schoot zitten en plasten over hun heen, puur van de stress en angst. In de refugio ging het er niet echt beter op, Suzette durft wel af en toe komen ruiken aan ons maar loopt daarna snel terug weg. Crepe daarentegen is een heel ander verhaal. Hij is nog steeds enorm bang, zo bang dat hij soms een agressief kantje krijgt. Hij blaft als er mensen naar boven toe stappen en durft zelfs happen naar de benen en enkels. Veel mensen van in en buiten de opvang hebben deze 2 honden opgegeven en hebben ook niet de tijd om er energie in te stoppen. Nu gisteren gebeurde er iets vreemd. Suzette komt soms wel onder te tafel liggen waar iedereen eet, maar plots, uit het niets... komt Crepe onder de tafel liggen. Iedereen was geschrokken, DIT was nog nooit gebeurt. Ik wou meteen gebruik maken van deze situatie en liep naar de keuken om kaas te halen. Ik ben me op de stoel gaan zetten waar Crepe en Suzette onder lagen en ben kleine stukjes kaas beginnen geven. De eerst die het aannam was Suzette, dat had ook ook wel verwacht. Toen Crepe zag dat er niets gevaarlijk was nam ook Crepe zachtjesaan kleine stukjes aan. Hij leek minder gespannen. Toen ik zag dat een groot deel van zen stress weg was ben ik hem zachtjesaan beginnen wrijven. Hij verstijfde weer even maar ook na een tijd begon hij het te accpeteren. Langzaamaan kon ik zijn kop aaien, zijn lijf en kon ik zelfs aan zijn mond komen. Hij liet alles toe en hij begon er zelfs van te genieten, zijn ogen sloten langzaam en hij ontspande volledig. Iedereen was geschokt. Crepe die eten aannam uit de hand en zich liet aaien. Wie had dit ooit gedacht? Ik had zo'n goed gevoel dat het me was gelukt! Vandaag ging ik terug naar de refugio en ze zaten allebei in een afgesloten plaats waar er kooien staan voor de kleinere honden die vliegen of net zijn binnengekomen. Ik twijfelde eerst of ik zou binnen gaan omdat het een afgesloten ruimte was en ze misschien zouden pannikeren omdat er geen uitweg was. Toch waagde ik het erop. Ik had net een broodje met tonijn op en had nog een beetje tonijn over. Ik ben de kooi binnengegaan en had de tonijn op men handen gelegd. Suzette twijfelde even maar haar neus was overtuigender dan haar angst. Binnen enkele seconden was de tonijn op en zat ze op enkele centimeters van mij. Ik heb een paar stukjes richting Crepe gelegd en die heeft hij wel opgegeten. Naar mij komen deed hij niet maar hij kwam wel dichter dan dat hij anders ooit voorheen zou gedaan hebben. Ik merk dat deze honden niet mogen opgegeven worden. Deze honden zouden zo kunnen openbloeien moesten ze in een opvanggezin kunnen zitten, en (hoe erg het ook klinkt) gescheiden zouden zijn van elkaar. Ze liggen de hele tijd samen en houden eigenlijk elkaar tegen om open te bloeien tot de prachtige honden die ze zouden kunnen worden. Het triestige aan het verhaal is dat niemand hun een kans wil geven. Geen enkel opvanggezin uit Spanje wil een van de 2 in huis halen. Als deze 2 niet worden opgevangen en gewoon samen in de opvang blijven hebben ze geen toekomst en zullen ze nooit geplaats worden. Elke dag hoop ik dat er toch iemand deze honden een kans wil geven, een kans die ze echt verdienen. Ik zal blijven werken met Crepe en Suzette en ik weiger hun op te geven. Iedere hond verdient een kans, ze zijn nog zo jong, hebben een heel leven voor hun. Ik wil het niet zien gebeuren dat ze hun leven moeten slijten in de opvang.
