Hey,

Hier ben ik weer. Het is enkele dagen stil geweest. Ik weet het. Ben de laatste dagen minder vaak op de opvang geweest.,of maar voor 2 uurtjes op de dag. Even denken, Crepe en Suzette zijn nog steeds op het goede pad, durven nog steeds uit de hand eten EN er is een kans dat ze geadopteerd worden (HOERA)! Een vrouw uit Denemarken zou hen graag adopteren. Ze is op de hoogte van hoe erg de situatie is en ze wil echt met hun werken. Supergoed nieuws, ik ben echt enorm blij. Nando het kleine pincherke is gereserveerd dus die vliegt ook binnenkort. Nobel zijn poot zit nog steeds in de gips (zal wel nog even duren) maar is nog steeds zijn vrolijke zelve. Julie (eigenlijk Kenza, ik noem haar gewoon zo ;p) is nog steeds men hartendiefje, ze doet niet liever dan op de schoot zitten, constant gewreven worden en knabbelen op mijn kin. Ze valt blijkbaar niet alleen bij mij in de smaak maar ook door de mannelijke honden die rondlopen, die proberen niet anders dan met haar te paren, een erg gewilde hond dus :). 

Als laatste zijn er tot nu toe geen bosbranden meer geweest in de buurt. Zo... Dat was even een kleine UPDATE over de vorige blogberichten.

Nu zou ik het graag even hebben over Ezro. Hij zal hier nu zo'n 3 weken zijn denk ik. Wat ik merk is dat hij al enorm is opengebloeid. In het begin was hij doodsbang van een tuinslang en water. Nu is hij gewoon niet meer weg te houden van water. Hij heeft zen eigen hondenzwembadje en zit daar bijna zo'n hele dag in. Het meest tevreden is hij als je het water omhoog spat, dan hapt hij er naar, een heel komisch zicht. Hij amuseert zich echt door zo te ploeteren, en zit hij niet in het zwembad loopt hij te stoeien met Ella onze andere hond.

 Ezro mag bij ons op bed slapen en in het begin bleef hij echt tussen mij en men vriend liggen. Nu ligt hij bij ons tot het licht uitgaat en dan gaat hij hem op de lekker frisse grond leggen. Dan denk ik bij mezelf dat elke hond er van droomt om op bed te mogen slapen, maar nee hoor, deze kwibus niet :p. In het begin lagen hier nog geen knuffeltjes in de slaapkamer en vond hij er niets beter op dan men pantoffel (stereotiep moment) bij hem te nemen. Nu heeft hij 2 knuffelratten en een knuffelkonijn, waarvan de meeste ondertussen al staartloos. 

Ezro is echt een schat van een hond, hij komt nu echt aandacht vragen en aaien, maar als ik hem een kus op zijn kopje wil geven is hij weg, niet zo'n romanticus dus. Zijn enigste moment dat hij weer terug naar af is, is als we barbequen. Als de kolen aan het branden zijn is er geen probleem, maar vanaf er vlees op het vuur ligt begint hij in de lucht te ruiken, te bibberen, even heen en weer te lopen en dan is hij verdwenen. Hij gaat zich dan steeds verstoppen naast onze buitentrap in de struiken. Hij is er ook helemaal niet weg te krijgen, ik mag zijn naam roepen, snoepjes bijhebben, zijn knuffel,... geen haar op zen hoofd dat er aan denkt om uit zen veilige zone te komen. Ik heb hem de laatste keer eruit genomen en binnen in huis gezet. Ik voelde me zo slecht dat hij daar tussen die struiken zat te bibberen.

 Op zulke momenten vraag ik mij echt af wat er met hem ooit gebeurt is. Ik weet dat de opvang hem heeft weggehaald op een wei/veld/tuin bij een (gekke) vrouw thuis die elke straathond die ze tegenkwam bij haar op dat veld zette en dat de honden daar echt moesten vechten voor hun eten (het feit dat hij dat heeft doorstaan merk je niet want Ezro eet vlot en schrokt niet). Mijn vermoeden is dat hij ooit een brand heeft overleefd. Het zou kunnen dat hij in een dodingsstation heeft gezeten maar het zou me verwonderen dat die vrouw daar honden zou zijn gaan halen. Sommige van die stationnen verbranden zelf nog de honden die zijn afgemaakt en heeft hij daarom zo'n angst van de geur van verbrand vlees? Ik weet het niet, maar het is echt door de geur en niet door de bbq zelf. Als we hem bijvoorbeeld een stuk vlees willen geven dat van de bbq komt kruipt hij weg of gaat hij lopen. 

Ik zal nooit weten wat er gebeurt is en zal dit er gewoon moeten bijnemen. Misschien komt hij na een tijd ook van deze schrik vanaf. Ik neem hem zoals hij is en ik hou van hem, mijn ventje :).

Gisteren een vrij dagje en niet naar de opvang gegaan. Vandaag rond 14u kwam ik toe op de refugio. Zoals gewoonlijk even geknuffeld met Achilles en dan even iets drinken aan de eettafel. Nu is er sinds een paar dagen een klein dametje in de opvang, wat een scheetje van een hondje! Een allemansvriend(in) die niets liever doet dan geknuffeld worden en likjes geven. Heb haar even op schoot genomen (ze past er net op) en happy dat ze was :). Het is echt een knuffel. Heb haar terug op de grond gezet, men spullen weggezet en was klaar om mee te helpen. Er werd me gevraagd een paar honden van beneden naar boven te brengen die binnenkort moesten vliegen. Er zaten een paar leuke puppy's bij maar ook 3 erg bange hondjes, 2 van hun waren zo bang dat ze echt aanvielen als we ze wouden meenemen naar boven. Het derde hondje was een klein zwart hondje. Toen een van de werknemers har wou oppakken begon ze te schreeuwen en te janken, alsof hij haar zou vermoorden. Ze kwam naar mij gerend en stond te trillen op haar pootjes. Zo bang, gewoon zo verschrikkelijk om te zien. Blijkbaar was haar angst vooral gericht naar mannen. In de dodingsstations werken vooral mannen dus dit heeft er veel mee te maken denk ik. Je ziet het vaak bij honden die uit zo'n dodingsstation komen dat ze bang zijn voor mannen. Ik heb het hondje dan opgenomen en naar boven gebracht, daar heeft ze nog even bij mij gezeten en nadien is ze even op onderzoek gegaan op de patio. Heb nog geholpen met het afwassen van de eetkommen en geknuffeld met een zieke puppy :). Toen ik samen met Melanie terug naar beneden ben gegaan heb ik knuffelige meisje van beneden nog even op schoot genomen. Ze viel zo in slaap tegen mij. Mijn hart smolt. Wat een prachtig beestje EN, ze kent haar bevelen, zit, wacht, pootje,... Een geweldige hond!

Ik heb Melanie afgezet op haar appartement omdat ze nog wat moest regelen. Ondertussen ging ik naar de sigarettenwinkel. Deze ging net open toen ik toekwam. Ik was net van plan te bestellen toen er plots 2 kleine Yorksshire- hondjes binnenliepen. Ze liepen weer buiten en liepen dan binnen in het restaurant naast de winkel en daar ook weer buiten. Ik vond het een beetje vreemd want er was niemand in de buurt die de eigenaar kon zijn van die hondjes. Ik ben de hondjes beginnen volgen en ze leken doelloos te lopen. Ik ben blijven volgen om te kijken of ze naar een huis toeliepen maar dat was niet het geval. Op een gegeven moment liepen ze recht de straat op en een auto moest remmen voor hun. Ik begon te lopen om de hondjes van de straat de halen en ik was net op tijd. De autobestuurder begon zijn gedult te verliezen en begon gewoon traatnverder te rijden alsof die dieren er niet stonden. Ik ben voor de auto gaan staan en heb die honden meteen opgenomen. Ik ben in snelpas beginnen stappen naar het appartement van Melanie. Geen idee wat ik anders moest doen met die honden. Onderweg heb ik aan mensen gevraagd of zij wisten van waar die honden kwamen maar geen geluk. Toen ik net met de honden binnenzat op het appartement werd er geroepen. OEF, het baasje van de honden. Blijkbaar had haar zoontje de deur laten openstaan en waren de honden ontsnapt. Eind goed al goed.

Groetjes Melissa

De zomer is volop bezig en in het binnenland lopen de temperaturen op tot 40°.  Voor de Russische en Engelse toeristen het ideale weer om zichzelf om te toveren tot kreeft. Jammergenoeg komt moeder natuur haar gemene kant dan boven en begint het weer... bosbranden. Op een maand tijd zijn er al meer dan 4 branden geweest in de buurt, steeds in de regio van La Cala De Mijas. Het heeft gebrand in El Faro, El chapparel, Hypodromo,... Gisteren en vandaag was het de beurt aan El Roza. We zaten gisteren gezellig in de zetel toen er plots een vogeltje tegen de ruit was gevlogen. Het beestje was even gedesorienteerd maar vloog nadien toch weer weg. Uiteindelijk kwamen we te weten waarom het beestje zo gehaast was dat hij ons huis niet zag staan. Enkele minuten nadat de vogel was gaan vliegen zagen we een grote rookpluim naderen. Vanuit onze living gezien leek het enorm dichtbij. Op internet was niets te vinden dus was het nog even afwachten, uiteindelijk bleek dat de brand achter de grote supermarkt in La Cala was dicht bij de Urbanization waar de oprichtster van ACE woont samen met 33 honden. We hoorden de vliegtuigen overvliegen om water op te halen in de zee om dan te lossen boven de vuurzee. Aangezien de brand niet dichtbij bleek en de wolk leek weg te vagen trokken we er ons niet zo veel meer van aan. Later lazen we dat brandweerkorpsen uit Fuengirola, Marbeila, Mijas,... zijn komen blussen en dat er in totaal 25 blusvliegtuigen waren ingezet.

Deze middag was ik onderweg naar de refugio toen ik weer een rookpluim vanuit de bergen zag komen, WEER aan La Roza. Blijkbaar was de brand terug aangewakkerd door de hevige wind. Toen ik op de opvang aankwam was Dirk, de man van Fabienne (de oprichtster van ACE) aan het bellen, de brand van gisteren en vandaag dus ook was niet zo heel ver van hun huis dus de paniek zat er in, uiteindelijk was de brand nog een baan en golfterrein verwijderd van hun huis dus ze zaten safe. Op de refugio zelf kon je de rookpluim ook nog zien. In het begin hoorde je de blusvliegtuigen vliegen achter de berg achter de opvang. De brand leek dus ver weg. Maar na een tijdje begonnen de vliegtuigen dichter en dichter naar de refugio te vliegen, tot ze bijna over de refugio vlogen. Even zat de paniek erin dat de brand richting de opvang zou komen en de honden in gevaar zouden zijn. Samen met Melanie was ik al plannen aan het bedenken om mijn Mini vol te stampen met honden en iedereen die ik hier ken met een auto op te trommelen om zoveel mogelijk honden weg te halen uit de opvang. Uiteindelijk was de brand nog ver weg genoeg en was er geen reden tot paniek maar het horen van de vliegtuigen zorgde er toch voor dat we op onze hoede waren.

In de tussentijd heb ik Melanie geholpen met het verzorgen van de poot van Nobel. Nobel is een prachtige zwarte hond met gigantische oren. Hij werd geopereerd om onbekende reden, al wat we weten toen hij toekwam in de opvang is dat er iets was misgelopen met een operatie, heel de binnenkant van zijn poot was ontstoken en zijn voetkussentje was helemaal weg. De opvang is met Nobel naar de specialist gegaan om te kijken wat er met zen poot moest gebeuren, de kans zat erin dat hij moest worden geamputeerd. Na onderzoek (mogelijk gemaakt door sponsors) bleek dat een operatie mogelijk was en de ijzeren plaat en pinnen zijn uit de poot verwijderd. Hij moet nog heel lang revalideren maar zal terug kunnen steunen op de poot. Tijdens het verversen van het verband moest ik hem een beetje tegenhouden. Hij is zo lief en liet alles mooi gebeuren. Hij steunde met zijn kopje tegen mij en was super ontspannen. Ik had de onderkant van die poot nog nooit gezien en ik moet eerlijk zeggen, het is verschrikkelijk. Het lijkt alsof zijn kussentje gewoon was afgesneden. Hopelijk revalideerd deze knappe kerel snel!

Sorry voor de gedraaide foto's maar op een of andere manier willen de foto's niet draaien.

Groetjes Melissa

Ik heb altijd al plezier gehad in het maken van foto's, niet alleen de populaire selfies ( ;D) maar ook vooral van dieren. Ik dacht hier nog even gebruik van te maken om enkele foto's te nemen in de refugio. Vandaag ben ik niet echt gaan meehelpen, eerst ervoor gezorgd dat die wasmand hier wat leger geraakt :p. Ik ben rond 14u vertrokken naar de opvang en heb me even aan de kooi van Achilles gezet. Hij is zo'n prachtige kerel met zo'n lief en mooi karakter. Je zou er meteen voor smelten. Achilles zit nu al ongeveer een jaar in de opvang en 'god weet waarom. In het begin viel hij me niet meteen op maar nu elke keer ik door de deur van de opvang ga smeekt hij om aan knuffel en duwd hij zen knappe koppie tegen het hek om gewreven te worden, hij is gewoon eenweerstaanbaar. 

Ik kwam verder naar de plaats waar iedereen eet en pauze neemt. Ben me even gaan zetten op een stoel en meteen kwamen 'the regulars' (de honden die beneden blijven en niet in een kooi zitten) me begroeten. Wat een lieverds zijn het allemaal. Ben me erna op de grond gaan zetten om overladen te worden met likjes en kwispelende staarten in men gezicht. En jha, Nando, een kleine stoere pincherjongen sprong meteen op men schoot en viel binnen de 10 seconden in slaap. Ik ben zo gehecht geworden aan dit kereltje. Normaal val ik niet voor zulke honden maar hij is gewoon zoooo speciaal. Zou hem elke dag opnieuw willen verstoppen in men handtas en ontvoeren :). Uiteindelijk vind je alle honden in de opvang mooi en lief maar toch zal je altijd met een bepaalde hond een klik hebben. Deze heb ik met Nando, en met Picasso (Hoogstwaarschijnlijk een kruising Engelse Setter/ Border Collie, is heel bang toegekomen, heb hem uit zen schulp gekregen en sindsdien is hij steeds zo blij me te zien.) Met Nando is het dezelfde klik die ik had met Ezro, het hondje dat ik heb geadopteerd uit ACE, maar probeer hier niet te veel aan toe te geven, ik weet dat het onmogelijk is om hem ook te adopteren, al is hij kleiner dan de gemiddelde kat :p.

 Lieve stoere Nando

Ondertussen heb ik nog enkele foto's genomen van de andere honden beneden.

Nadien ben ik verder naar boven gegaan, daar heb je verschillende secties. Sectie 1 voor de grootste honden, 2 voor de gemiddelde en 3 voor de kleinere honden.

Er zijn nog meerdere foto's genomen, die kan je bekijken in de fotogallerij. 

Groetjes Melissa

Crepe en Suzette,... waar te beginnen? Hun verhaal start in het dodingsstation, beiden zaten ze tegen de muur gedrukt van angst, broer en zus die bij elkaar troost zochten. De geur van dood en de harde handen die hun in die kille kooi hebben gegooid maakten hun niet geruster. De mensen van ACE kwamen toe en zagen deze 2 hondjes, niet het type schoothondje dat iedereen zou willen. Na even tijd door te brengen in de kooi kwamen ze stilletjesaan op de schoot zitten en plasten over hun heen, puur van de stress en angst. In de refugio ging het er niet echt beter op, Suzette durft wel af en toe komen ruiken aan ons maar loopt daarna snel terug weg. Crepe daarentegen is een heel ander verhaal. Hij is nog steeds enorm bang, zo bang dat hij soms een agressief kantje krijgt. Hij blaft als er mensen naar boven toe stappen en durft zelfs happen naar de benen en enkels. Veel mensen van in en buiten de opvang hebben deze 2 honden opgegeven en hebben ook niet de tijd om er energie in te stoppen. Nu gisteren gebeurde er iets vreemd. Suzette komt soms wel onder te tafel liggen waar iedereen eet, maar plots, uit het niets... komt Crepe onder de tafel liggen. Iedereen was geschrokken, DIT was nog nooit gebeurt. Ik wou meteen gebruik maken van deze situatie en liep naar de keuken om kaas te halen. Ik ben me op de stoel gaan zetten waar Crepe en Suzette onder lagen en ben kleine stukjes kaas beginnen geven. De eerst die het aannam was Suzette, dat had ook ook wel verwacht. Toen Crepe zag dat er niets gevaarlijk was nam ook Crepe zachtjesaan kleine stukjes aan. Hij leek minder gespannen. Toen ik zag dat een groot deel van zen stress weg was ben ik hem zachtjesaan beginnen wrijven. Hij verstijfde weer even maar ook na een tijd begon hij het te accpeteren. Langzaamaan kon ik zijn kop aaien, zijn lijf en kon ik zelfs aan zijn mond komen. Hij liet alles toe en hij begon er zelfs van te genieten, zijn ogen sloten langzaam en hij ontspande volledig. Iedereen was geschokt. Crepe die eten aannam uit de hand en zich liet aaien. Wie had dit ooit gedacht? Ik had zo'n goed gevoel dat het me was gelukt! Vandaag ging ik terug naar de refugio en ze zaten allebei in een afgesloten plaats waar er kooien staan voor de kleinere honden die vliegen of net zijn binnengekomen. Ik twijfelde eerst of ik zou binnen gaan omdat het een afgesloten ruimte was en ze misschien zouden pannikeren omdat er geen uitweg was. Toch waagde ik het erop. Ik had net een broodje met tonijn op en had nog een beetje tonijn over. Ik ben de kooi binnengegaan en had de tonijn op men handen gelegd. Suzette twijfelde even maar haar neus was overtuigender dan haar angst. Binnen enkele seconden was de tonijn op en zat ze op enkele centimeters van mij. Ik heb een paar stukjes richting Crepe gelegd en die heeft hij wel opgegeten. Naar mij komen deed hij niet maar hij kwam wel dichter dan dat hij anders ooit voorheen zou gedaan hebben. Ik merk dat deze honden niet mogen opgegeven worden. Deze honden zouden zo kunnen openbloeien moesten ze in een opvanggezin kunnen zitten, en (hoe erg het ook klinkt) gescheiden zouden zijn van elkaar. Ze liggen de hele tijd samen en houden eigenlijk elkaar tegen om open te bloeien tot de prachtige honden die ze zouden kunnen worden. Het triestige aan het verhaal is dat niemand hun een kans wil geven. Geen enkel opvanggezin uit Spanje wil een van de 2 in huis halen. Als deze 2 niet worden opgevangen en gewoon samen in de opvang blijven hebben ze geen toekomst en zullen ze nooit geplaats worden. Elke dag hoop ik dat er toch iemand deze honden een kans wil geven, een kans die ze echt verdienen. Ik zal blijven werken met Crepe en Suzette en ik weiger hun op te geven. Iedere hond verdient een kans, ze zijn nog zo jong, hebben een heel leven voor hun. Ik wil het niet zien gebeuren dat ze hun leven moeten slijten in de opvang.